Bir şiir kadarmış hepsi.
Üç beş cümle
Ve denmeye bile gerek duyulmayan güle güle...
Bir kaç devrik söz,
Anlatım bozukluğuna yol açan aşk
Ve yükleme sorulduğunda kim olduğu bulunamayan iki sevgili.
Yaşanmamış bir zaman tümlecinde yitirilmiş sevgi.
Kendini bilmez bir zamir hunharca katletmiş iki ismi.
Ve bir zılgıt vurmuş uzaklardan kulağımıza.
Anlatsak bir roman olmazdı şiirimiz.
Trajikomik bir fıkra olurdu belki.
Belki, gözükmesin diye sapını kısalttırdığım bir kırmızı güldü aşkım montumun cebinde sevgiliye götürdüğüm.
Bilinmez ki...
Sevgilinin burnunu silmekti aşk. Kim bilebilir ki?
Böyle midir verilen sözlere sırt çevirmek ey yar?
Söylesene senin gibi sinsice dönebilmişiyim sözümden?
Bir bakıver halime senin kadar gülebilmişmiyim ayrılığa.
Neden öğretmeden gittin ki sen gidince nasıl yaşanılacağını?
Niyedir böyle bu kadar sevipte bir kaç insancığa boyun eğmek?
Nasıl sevmektir ömrümü adadığım söyle buncacık mıdır sende sevgim?
Bir elini götürüver yüreğine!
Nolur bir kulak veriver ordakine!
Ezip geçmek var mıydı bizim kitabımızda doğmamış çocuklarımızı?
Bir şiir dörtlüğünde kalmasın hayallerimiz.
Bu sefer de sen bir el at bu dağ kadar güçlü görünen aciz adama.
Bir omuz ver dayanayım muhtacım sana.
Hadi gel...
Çık saklandığın o zalim duvarların arkasından.
Elma desem de gel armut desem de gel.
Gelme desem bile gel.
Kimin yanına sığarız biz bizden başka bir düşünsene.
Kim siler ağladığında akan burnunu gülüm?
Ve kim tek tek alır kavlayan yüzümün kavlaklarını suratımdan?
Böylesine kolay mıdır ayrılık?
Ben yaşlanınca kim bakar ki bana?
Ya sen?
Ya sen yaşlanınca kim uğraşır seninle, kim şebeklik yapar güldürür?
Kim kıskanır seni benim kadar?
Peki ya kim sever beni çocuklar gibi yüzümü mıncıklayarak?
Kimin yanına yakışırız biz gülüm birbirimizden başka?
Gel gülüm bu kez çok acizim.
Düştüm elimi uzattım bak sana.
Tutmayacak mısın elimden?
Çekip çıkarmayacak mısın beni bu cehennemden?