ıssız bir gemi geçiyor,
gecenin puslu saatinden,
berrak teni beni alıyor sahilden,
gözleri ışıl ışıl parlıyor derinden,
dolunay bana bakıyor gemiden,
veda sözcükleri koşuyor peşimden ,
matem sürüklüyor gemiyi yerinden yerinden...
çığlıklar uzaklaşıyor vedanın eşiğinden,
unutuluyoruz derinden derinden...
göklere çiziyorum resimler,
efil efil esiyor yeller,
karanfilide severler...
bahçe gibidir gönül derler...
ruh bir yana giderken,
deli gönül ne eyler .
yaşantılar bizi körükler,
hayatlar bizi sürükler,
bizi biz yapan acı gerçekler,
bizi birbirimize kenetler.
şans yokmuş gibi ölüme gidenler,
geri gelmesinide bilirler.
yersiz yurtsuz gezginler,
sevgiyi kadehten içerler,
aşkın şarkısını sesizlikte bilirler...
karaları bağlayıp gezenler ,
ağlayıpta gülenler ,
değerini bilenler ,
yaşamayı severler...
her gece kaçanlar elbet durmasını bilir,
kaçıp göçen mezarlar, aşkın ihanetidir.
yarını göremeyenler...ölü değil zifirin ta kendisidir.
zifiri bir karanlık,
ardında bıraktık,
biz bu yolları sessizce aştık.
kalbimizde mühür,ellerimizde ömür ile kucaklaştık,
yaşamasını biliyorsan ölmesini hayli hayli ezberleyeceksin,
ölüm korkutmasın gözünü derin duygular gizlerler.
gözden ıraksan eğer kalbinde de vardır boşlukların...
sevdiysen bir kere seveceksin ölümüne,
döneceksen sözünden ,
bu gemi seni bekler....yinede....