En garibi de ne biliyormusun ?
yaşarken ölmek!!!
şu günlerde çok düşünür oldum.
hayattan baya uzak...
içimde fırtınalar kopuyor, deniz oluyor okyanus.
konuşamıyorum eskisi gibi...
insan ne konuşur ki hayatta !
ne konuşula bilir ki diyorum. gece, yürüdükçe sokaklarda.
sokaklar eskimiş izlerimi takip eder.Belki karanlıktan biri çıka gelir aniden.
her insan çizdiği hayatı konuşur, her insan yapmak istediklerini tam olarak yapmadan uyur.
gözleri kapalı dinler olan biteni.

hayatında bir kuralı vardır ve aslında konuşmak için pek de fazla kelime yoktur.
Hep aynı frekansta akıp gider zaman.ve hep aynı dengede geçen bir sürü hayat.
ince bir çizgi sonrası bayat.

kurallar bizi sınamak için var peki ya hayat ?
herkes birbiri ardından konuşur hep çizilen satırlar ve hep oynanan sahnenin süsü aynıdır.
ne kadar cümle varsa dağarcığımızda hepsi yalandır hayatta.
çünkü konuşacak bir kelime vardır oda palavra.
hayat insanı yanıltmaz aslında bütün yanılan insandır .
suçu hayata atan yine insandır, bu sefil dünyada.
öğrenmenin yada öğretmenin bir manası yok insan yine insandır sonuçta.
cümleler yetmiyorsa buna .unutma sende insansın hayatta...

çerçeve içinde onca fotoğraf,
konuşulanlar saklı ağıtlarda. ben unuttum çoktan geçmişi.
ben unutum konuşulacak onca cümleyi,
unutursun yarım kalan günleri .
bir gül daha açar mı koparıldığı yerden gördün mü peki.
gecikirsin düşlerime !!! konuşamayız bir sonun ardından eskisi gibi,uzaklar ayırmış ise bizleri.daha dün gibi yalana ortak etmişizdir meydanı .
konuşacak çok şey yoktur hayatta her şey bayatta olsa merhaba dünya merhaba.

konuşmak için tek kelime bulamıyorum sana...
her seferinde geceye bırakıyorum düşleri,düşüncemin olduğu yere gidiyorum ezelden beri.
düşlere dalıp uyanmak istemezcesine akıyor gözlerim ellerime.
bir iki fısıltı uzanıveriyor kulağıma.
yağmur yağıyor dışarıda,koşuşturan insan kalabalığı art arda...
ve bir son daha.
insan anlamazken kendini yaşam ölüm iken.
konuşmak ne kadar doğru hayata