Yoruldum be ustam
Yaşadıklarımı yazdığımdan veya
Sebepsizce ortada bırakılıştan
Tam her şey güzel derken
Bakarsın da aslında değilmiş
Her şey aslında hiç olmaması gereken gibiymiş
Yoruldum diyorum ya yaşamaktan değil de
Başkalarına da böyle olmasından yoruldum
’Hayat aslında’lar la başlayan cümlelerimden anladım bunu
Yoruldum, sıkıldım demekten; her şeyden
Her şey ve her yerden en çok ta kendimden yoruldum
Kıyıma vuran dalgalar hep bir şeylerimi aldı da
İçinde mektup bulunan cam kavanoz getirmedi hiç
Fırtınadan kaçmak için merkeze girmek gerekir de
Ben girince teknem battı
Sonra uzaktan seyir edeyim dedim
Bu da olmadı, yediremedik
Bıraktım kendi haline en sonunda
Bırakınca da yelkenleri suya yorulduğumu anladım
Yoruldum ustam söyle bir ilaç da merhem ola bana
Bu gönülle hayatın kazığına iyi gelsin
Bilirim geçmişi silemez hiç bir ilaç
Ama hani yağmur yağar da o toprak kokusu yayılır
Sonra sen başını kaldırırsın bulutlu havaya
Göremeyeceğini bildiğin halde bir şeylere bakarsın
Ararsın o çocuk masumluğuyla bir şeyleri etrafta
Sevdiğin yağmur damlalarında gizlidir bilirsin
Ama bilir misin ki ben korkarım bunun olmasından
Sevdiğimi bir yağmur damlası olarak düşlemekten
Korkarım çünkü başka kurak yüreklere de merhem olmasından
Korkarım ustam korkarım
Yorgunum anlıyor musun beni
Göster be ustalığını
Yap bir şeyler şu garibe
Korkumu ve yorgunluğumu alacak bir şeyler de bana
Bir şeyler her ne olacaksa olsun
Tam şimdi olsun çok ihtiyacım var
Yok ustam verme o kadehi verme!
Sevdiğimi ve yaşadıklarımı bir süreliğine de olsa alma benden
İsteme bunu benden isteme