Biz otuz dört kişiydik aynı kaderde yoldaş
Aradığımız birkaç kuruş ve bir lokma aş
Son kez diyemedim elveda anne ve kardaş
ROBOSKİ bir sondu anlamadın mı arkadaş!

Bıraktım ardımda eşimi ve sevenimi
Kanlı elbisemin yanında parçalanmış bedenimi
Gördüm karşımda ihtişamıyla ölüm meleğini
Kapatamadım kanla boyanmış göz bebeğimi

Uyanmak ve kaçmak istiyorum artık bu rüyadan
Suskun kalamazsın bu duruma ey yüce yaradan!
Güneş bile utandı bu kara lekeli zamandan
Şehitler ‘ŞEHİT’ görsün en yüksek semalardan

Otuz dört değil, aldığın binlerce candı
Musalla taşıyla herkes susacak sandı
Eskisi gibi değil şaşma, bu halk uyandı
İnceldiği yer değil, ipin koptuğu andı

Doğacaktır güneşim kara bulutların yanına
Tükürecektir onların yetmiş yedi ecdadına
ROBOSKİ ölüm değil, bir diriliştir aslında
Unutursam başım feda olsun darağacına!

İZMİR/BUCA 16.04.2013