Bir İstanbul anlatmalı uykulara
Aykırı gecelere uyanmalı şimdi
Kararsız kalınmalı adreslerde
Cehennemi avucunda tutmalı
Karabasanlara yitirdiğin ömrüne inat
Düşlerini soluğunda uyutmalı
Belki son bulur umutsuzluğun, kim bilir...


Bir İstanbul yazmalı sayfalara
Hiç anlatılmadığı kadar senden, samimi
Yanılıp yanıp girdiğin yollardan dönüp
Pervasız rüzgârlara savurmalı umduklarını
Kendini beklemekten yorulanların durağı
Yalnızlığına tanık olmalı
Aldığın dönemeçleri saklarken tarih bilgin
Kâğıda kaleme esaretin, bir nefeste dinmeli
Belki son olur çaresizliğin kim bilir...


Bir İstanbul söylemeli şarkılara
Dilinde bozgununu yutkunduğun
Yasak uzak ne varsa silmeli tarihinden
Bir karanfil taşımalı ağzında
Durulmalı ama uslanmamalı kaybetmekten
Ruhunu evcilleştirenleri kovup ülkenden
Vazgeçişlerine sızısız bahaneler aramakta
Düşlerini haraca kesenlere bırakmalı
Belki an olur hüzün artık yitirdiğin kim bilir...


Bir İstanbul yaratmalı şimdi
Tadı soluğunu anımsatan
Ağır yalnızlıklar, sevda kalıntıları
Silinip giderken belleğinden
Otobüs camı arkasında nefesinle ıslattığın dünya
Ömrünün aynası olmalı
Yakıp umutsuzluğun efkârını
Bir akşamüstü uzanıp
Almalı mavi uçurtmanın kuyruğunu gökyüzünden
Bir ılık esinti, kabaran toprak
Yeşeren tohumların olmalı baharda
Belki de yeniden yaşanır aşk, kim bilir..