Mekânsızdır bazen kelimeler
Mekânsız olduğu gibi ruhsatsızdır da
Aranır kendi halinde
Duracağı yeri
Sığınacağı limanı

Dalından kopmuş yaprak misali
Sararmış, solgun tenli
Hazan rüzgârlarına kaptırmış kendini
Mevsimlerin arayışında
Yalaz aydınlığında yükselir gökyüzüne
Mavilerde kalayım derken
Grimsi bulutların pusuna takılır
Ve duyguların hüznünde
Damla damla düşer toprağa
Akıp gider
Engin denizlerin mavimsi derinliğine
Bir daha dönmemecesine

Sıcak yerini aramaktadır
Nihayetinde
Yürekten sessizce fırlayan bir kelimedir

Gezinir sokak sokak,
Bakınır köşe bucak
Aranır zamanın salınmasında
Güneş doğar,
Güneş batar,
Gece olur,
Bilmem kaç mehtap devreder
Ardı ardına koşan gecelerden

Belki de bir ömür geçer
Ama yine de bazen mekânını bulamaz
Bulsa da kalmaya ruhsatı olmaz
İşte o zaman sahipsiz boşlukta asılı kalır
Sonsuza kadar

Serseri kurşun misali
Namludan fırlayıp gitmişse
Yıkıntının içinde yok olur gider kör pişman
Yüreğin derinliğinden çıkan
Bir seviyorum kelimesi

Belki farkına varılmadan
Çoktan sahibini ve mekânını bulmuştur
Kalma ruhsatını da almıştır
Sonsuza kadar

Nedense ben halen zamanın salınımında
Issız sokakların
Soğuk kaldırım taşlarında
Meçhule giden o yüreğin hasretliğindeyim
Mekânsız ve ruhsatsız kelimelerin düşüncesinde
Nerdedir diye

Dinçer Demirel