Bir bir ayıkladım insanları çevremden
Varlığın her şeye bedeldi gözümde
Neyim varsa, kimim varsa kırdım canlarını
İşte bu kadar tapardım sana
Ki kör olmuştu görüşlerim
Hem gözlerim hem aklım
Sana odaklıydı yalnızca…




Bir köle gibi itaat büyüktü varlığına
Ne aşkmış yıllarca süregelen
Görüşmeye gerek görmediklerime
Şu an nasıl muhtaç oldum bir bilsen…
Ki ben böylesine yüceltmişken seni
‘’Terket bu şehri’’ dedin sonra
Bir daha görmek istemediğin an beni…




Ve bir gece…
Oturup düşündüm uzun uzun kendimce
Ve kalktım aldım valizimi
Elime geçen ne varsa koydum içine
Bakmadan, gerekli olan, olmayan…
Gitmeliydim…
Yıllardır aşk diye kalakaldığım adam
Ne büyük zararımmış
O an anladım…




Seninle paylaştığım o koca hayatı
Yalnızca iki valize sığdırdım
Dokunamadım…
Hiçbir iyi-kötü anıya
Ve koyamadım aklımda-içimdekileri
Ne bir valize
Ne bir rafa…




Kırıp dökülmüş birkaç eşya ile
Benden sonra ‘Perili Ev’ koymuş adını
Kırgın ayrılıklarla dolu evimize
Mahalle çocukları…