sen ne kadar tanısan beni kendime yabanlığım artar bir o kadar..
yabancılaşır adım..
adını sayıkladığım geceler soluksuz kalır..
bedenim daralır ruhuma..çatır çatır kopar damarlarım..
nefesim ölüm kokar..ölümsüzlükken ahdım..

ellerim soğukluğundan utanır..
morarır tırnaklarımın canı..
can çekişir avuç içine sığdıramadığın yüreğim..
yüzünün yüzsüz gölgelerinde soluklanır..

ben ki..
cümlelerden devrimler yaratırken sana..
sen..
hangi kelimenin yırtık düşlerinde sabahlıyordun sevgili..

şimdi saçlarımda sonbahar yorgunluğu..
zerdalilerin çiçekleri döküldü ayak diplerime..
gözlerimin yeşiline siyahlar vurdu
aklımın odalarında kıyametler koptu..

bütün denizlerin suyuna ayrılık karıştı artık..
hiçbir ay temizlemedi yıldızların kirlenmiş ellerini..
güneş küstü..

şimdi..
göğsüme dikişler atıyor kelimelerim..
cümlelerim yaşam destek ünitesinde
kan kaybından değil solgunluğu yüzümün..
kaybım can’ımdan...