Kalem tutan eli
dokunduğu teniysem
elbette ben değilimdir yazan
bir yazdıran var

kaç asır öncesinden
kanayan bir yerim var gizlimde
yüreğimin öptüğü yerinden

kimsin ey sevgili

bu marazi aşkım sana mı

geviş getiren bir keçi
merdiven bakışlarımdan uzanıp yiyor daldaki meyveyi
siyah kıvırcık tüyleri

yokken bir çeşme var oluyor
fırçamdan serpiştirdiğim boya maviye boyuyor nehirlerimi

çeşmeden akan su yol bulup ulaşıyor karıncalara
soy ağacını asmış duvara bir kertenkele
alfabe bilmese de tanıyor rakamları
soyunda kimler kimler var

ışık çalıyor gizlice ceviz ağacının yaprakları
kokusu burnumda annemin
ve ilk adı

bu yürek onun yüreğiyse
ve beyin
arınıp günahlarımdan
hafifliyorum
ödünç bir kelebek kanadıyla

ruhuma aşık o ruh
kaç asır öncesinden
öptü ki yüreğimden
tam da sol tarafımda izi
doğum lekesi gibi
kanıyorum
onun yüreğimi öptüğü
sol yanımdan

ipe diziyorum günahlarımızı
en sevdiğim tarafına imame safirden
bütün kirleri katıp önüne
içimden akan durgun nehirler
ve uzanıp başımı okşayan elleri
kalem tutan eli
belki dokunduğu teniysem
bu marazı aşkın sebebi

14/Nisan/2013/Pazar/Bodrum

Yüksel Nimet Apel