Boylu boyunca uzanır belinden göğsüne doğru baygınlığım.
Şiirler dizmek isterim geceler boyu.
Bir kopabilsem bu mahmur düşkünlükten,
Neler yapacağım da
Aklıma hükmedemez olurum görünce.
Aklım başımdan uçup gider sen dokununca.

Dizeler yokluğunla azalır,
Hakkını veremezler bir türlü.
Bir anlatabilsem seni,
İşte o şiirlerin kralı olacak.
Hayır hayır Tanrısı elbette.
Ama anlatamam ki.
Nasıl söyletebilirim kelimelere gözlerinin vahşiliğini,
Gülümserken dolu dizgin at koşturan irislerinin yabanliğini,
Nasıl tarif edebilirler kokunu doğada hiç bir çiçekte yokken kelimeler.
Seni anlatabilmek mümkün olsaydı eğer,
Mecnun’un gözlerinden Leyla’nın yansıyan hayali gibi
Destanlara saklayabilseydim bir sır gibi.


Ama olmaz.
Yetmez kelimeler anlatmaya...
Ve dahi hiç bir sanat;
Hayal gücünün sınırlarında beceremez bunu.
Burnumun içime aldığı o muhteşem kokuyu,
Ellerimin altındaki vücudu,
O mağrur Tanrı’nın içindeki ufaklığı
Yazmak istesem de tarihe,
Yazamam.
Saklarım pamukların içinde.