zaman
hiç tutamadığımız bir ip gibi
üzerinden kaydığımız

hüzünlü misafirler
evine bırakamadığım hafta sonları,
sıkıcı dönüşler hep benim yüzümden

biliyorum
elimden bir şey gelmiyor
tüm yüklerin altındaki omuz ben olmalıydım

siz hep cömerttiniz
bense elim kolum bağlı
ağaçlara yüz sürdüm

grinin tonları
oyuklar
parmağının ucunda

ölen çocuklar
bir annenin karnında açlık duygusu
tek suçlu benim

öyle ki
bakacağım tek bir ayna bırakmadan
kırdım sandım hepsini

bir mahkeme kurulsaydı keşke
elinden geleni ardına koymayacak öfkelerin
üzerime boşaldığı

siz beni affettseniz ne yazar
ki yaralarım hiç acımadı
bana, yeni işkenceler lazım

böyle hissetikçe kurtulduğumu görüyorum,
derken sabah olunca
yeniden uyanıyorum.

dünyada ki
tüm infaz bekleyen cezaları
ben özledim

bedelsiz acıların
en çok
benim ezdiği

bilirim gece bitmez
beklediğim ceza gelmez.
nedir çektiğim?

şimdi yatacağım
sonra kalkacağım.
şiir yazmak çare mi sanırsın.

07.04.2013