14
Yorum
19
Beğeni
5,0
Puan
3237
Okunma
Sensizlik geceleri hep boynumu bükerken,
Bir çiçek bile bitmez, çorak toprak gibisin.
Yokluğunun acısı candan canı sökerken,
Avuçlarımdan düşen kuru yaprak gibisin.
Bakışlarım anlamsız ,hem garip hem de donuk.
Hiç böyle görmemiştim nedense çok çok sönük.
Bir zamanlar sen iken, içimde en has konuk,
Şimdi yaramı deşen, kuru yaprak gibisin.
Yazın kışın belirsiz dilin lal olmuş gibi.
Bir gonca gül gibiyken sararıp solmuş gibi.
Yürekse hüzünlerle boşalıp dolmuş gibi.
Derdi dağlardan aşan, kuru yaprak gibisin.
Gece gündüz demeden iç çekip duruyorsun.
Kendinle hesaplaşıp hep hesap soruyorsun.
Belki de düşlerini hep bensiz kuruyorsun !
Düşler peşinde koşan , kuru yaprak gibisin.
Ömrüme ömür katan nadide bir çiçekken,
Bu yaşam kavgasında, hep ben kadar gerçekken,
Tam da sırası gelmiş, vuslatı görecekken,
Yokluğumla savaşan ,kuru yaprak gibisin.
Sözcüklerin içinde boğulurken anılar,
Bu yara aşk yarası, böyle diyor tanılar.
Dilerim ki hep güzel oluşsun bu kanılar,
Sevilmezse buruşan, kuru yaprak gibisin.
Sen ki, ahir ömrümün hem varı , hem yoğusun.
Ellerin azı olsan, Dosteli’nin çoğusun.
Sen ki, cana yarensin o batı ,sen doğusun.
Dallarıyla vuruşan, kuru yaprak gibisin.
5.0
100% (21)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz
