Yakarış zamanlarımın ağlamaya yüz tutmuş odalarında
Gece ile gündüzün arasında ezilirken yüreğim
Kendim ile başka bir yürek arasında git-gitlerden yorgun hayalim

Gidip gelmediklerinde saklı sözlerim
Devamı olmayan şiirin ilk kıtası gibi yarım kaldı her şey
Sonra…
Bileklerim kırıldı eklem yerlerinden
Sen giderken; direnen dirseklerim yardım ve yataklık etti parmaklarıma
Aşk kaynamıyor artık, kırılgan
Kırık şişelerin eski halini almayacağı kadar eskidi zaman

Ama tutundum işte sana
En kırılgan yanımla
Tutmaz ellerimle
Eklem yerlerimin iyileşmeyeceğinin bilincinde

Anlatmak istediğim şey;
Tüm bunların aslında senin için olduğuydu
Düşlerimi çalanı
Rüyalarımdan soruyorum hesabını
Tutuştu eteklerim parçalanmaya az kala
Güzellikten payımızı alamadan eridik
Yalvar-yakar zamanlardayım
Y a n ı y o r u m
Y a k a m ı y o r u m
Y a k a r ı y o r u m

*

Mutlu zamanların umutlu günleriydi
Saadete az vardı, gidemedik
Ya adımlarımız yetmedi ya da yol bitti
Yol beklemek için değildi
Gitmek içindi
Her yolun birkaç gideni
Her gidenin bir bekleyeni vardı
Ve ardından bakanı

Aç karnına tok hayaller kurduk
Üfledik içimizdeki umutları
Sessizdik, biraz da düşünceli

Seyyar gülüşlü aşklarımızı zabıtaya kaptırdık
Toplayamadık yere düşen umutlarımızı
Yere diz çöküp, ellerimizle kendimizi dövmemiz de fayda etmedi
Umutlarımızı alıp, gidenlerin ardından gözlerimizi bırakmamız
Y e t m e d i

Çünkü biz yoksullar ülkesi
Yetemeyenler şehrinde, yetimdik
Yetinemezdik, yetiremezdik
Ancak yitirirdik

Gece bilmedi yetemediğimizi
Gündüz bilmedi yetinemediğimizi
Biz bekledik sadece
Yetmek için, yitirmek çıktı karşımıza
Yitirdik tüm zamanları

Yitirdim, kimsesizliğime kadar
Onların oldu

Çiçeklerden önce dökülen yaprakları gitti
Rüzgara kapıldı, umutlar gibi
Umutsuzluk gibi kalakaldı elimizde solan çiçekler
Kokuları odamızı kirletti
Oksijenimizi paylaşmıştık, o da yetmedi



Üç Mart İki Bin On Üç 18 20
Nevin Akbulut