Arsızlaştı bu arlar yine ağrılarım,
Umut yok demişti doktorlar,
Zaten benimde umuda ihtiyacım yoktu...
Kim için?
Ne için gerekecekti ki?
Her zaman ki gibi geç kalmıştım yine,
Sevmek için olduğu gibi ölmek içinde.
Ağlamak için çok erkendi, gülmek içinse hep olduğu gibi geç.

Arsızlaştı yine gözlerim,
Sağanak sağanak düşüyor gözümden yaşlar,
Bazen fırtınalı,
Bazen ise nisan yağmuru gibi.

Sızım arttı,
Ağrı oldu artık,
Nah şuramda,
Tam sol göğüs kafesimde,
Nefes alırken batan,
Uyuduğum nadir zamanlarda ise şiddeti ile uykudan uyandıran.

Hava mı soğuk yoksa ben mi üşüyorum bilmiyorum,
Yün kazaklar,
Sobada yanan meşe odunları,
Yorganlar çaresiz...

Halbuki sen yıllar sonra tekrar yüreğimi sızlata bilen tek kadındın,
Halbuki sen yıllar sonra bana tekrar gülmeyi hatırlatan kadındın,
Halbuki sen yıllar sonra bana yaşamak için sebepler olduğunu hatırlatan kadındın,
Halbuki sen yıllar sonra bana hayal kurmamı sağlata bilen kadındın,
Halbuki sen yıllar sonra bana bir umudun daha olabileceğini hissettiren kadındın,

ve sen...
Bana tekrar geç kalmanın acısını tattıran kadın,
Benim kaderimin geç kalınmışlıklar üzerine kurulu olduğunu hatırlatan kadın,
Öğrendim.

Yeşeren yaprak sararmaya,
Doğan her güneş batmaya,
Ben ise geç kalmaya mecburum.
Öğrendim.
Ve bu canımı çok yakıyor...

Yazan: Ömer ERASLAN 16.12.12 22:5