Kalemim ve ben, biz
Genellikle geceleri kör saatlerde nöbet tutarız
Ve hep o saatlerde ağlaşırız beyaz kağıda
Ben damlalar dökerim
O onları kağıda yayar, renk verir
Ama ruh, benim sana olan hasretimdir
Hasretinden tükenmez denilen ne kalemler tükettim
Sen beni ağlatmazsan ben nasıl yazardım
Kalem benim tek yarim tek yarenim
Olsun, o da olmasa ben nasıl yaşardım çocuk!

Geceleyin yıldızların gün ışıklarını selamlamak için yerlere döküldüğü an
İşte tam o vakitlerdeyim
Gündüzlerin gecelerin perdelerini açmak için kendini zorladığı saatler
Ben çok yorgunum, benim çok acım var
Dimdik olamıyorum
Tutturamıyorum zamanı, yapıştıramıyorum hayata kendimi
Yıkılıyorum sensizlikle ayakta duramıyorum
Senli umutlara yaklaşmaktan bile korkuyorum
Sensiz sokaklara dolmak istiyorum
Benimki de can bekleyen bir umut işte
Gizlice sandıklara kilitliyorum çaresizliğimi
Belki dolandığın başka bir yalan buralara kadar gelir diye
Belki de delirmiş bir çığlıkla gelişini kutlarım diye
Kalem yorgun ben yorgun ama
Devam ediyoruz sayfa sayfa aşkımı itirafa sana