Kahkahaların ulaştığı zamanları düşlüyorum
Ağlarken kırılan anılarımız
Titrek mum alevi gibi yaşadıklarımız
Kıpırdasak kaybolacak

Bir ev arıyorum gece düşlerimi kurmak için
Sakin gözlerden uzak, karanlığa yakın
Şehrin ışıklarından uzak, şarapçılarına yakın
İçilen sigara dumanlarının zehrinde sabahlamak istiyorum düş kurarken
Düşten evimiz olacaktı
Çok kalabalık iki kişilik

Saçlarımı kısa kesecektim
Gözlerim karanlıkta daha çok parlasın diye
Dumanın şeklinde dans edecektim, dumana benzetecektim kendimi
Onun şekline girecekti bedenim
Sıvışmak için yer arayacaktım göğün yatağına
Orada yok olacaktım
Bulduğum yer göğüs kafesin olacaktı
Orada yaşayacaktım


Gece sona ererken, duman gibi kaybolacaktım
Hiç gelmemiş olacaktım bu eve
Sadece kokum sinecekti her yere
Bir günah gibi işlenmiş olacaktım sadece

Öyle bir gülecektik ki sonra
Gece ikiye bölünecekti
Güldüğümüz zamanlar ve ağladığımız zamanlar diye
Ağladıklarımız ağlamadığımız zamanları da ıslatmasa

Her ağladığımda yaş kuruları götürüyor
Kuru yerlerim de ıslanıyor
-Ağlamasak artık olmaz mı?


O kadar gülsek ki, kahkahanın tanısını koysak
Kahkahalardan boğulurken, ölmeyi unutsak
Her gözyaşı döktüğümde ölmek geliyor aklıma çünkü
Bu kadar düşünmekten öleceğim bir gün
Şimdi bölmenin tam zamanı yaşadıklarımızla yaşamadıklarımızı

Yaşamadıklarımıza korku ve çekinceyle yaklaşıyoruz
Gece duruyor olduğu yerde
Kıpırdamıyor güneş gibi bir yere
Bıçak gibi bir parıltı kesiyor gözlerimi
Bir yıldız kayıyor kısa tarihimde bu gece
Hala umut var demektir
Adı alınıyorsa umut kelimesinin, dudaklara

Yeni bir isim bulmalı zamana
“Umutlu zamanlar” diye
Umutlanmalı, tanımalı umudu, yaklaşmalı
Bir çocuk olmalı, adı umut konulmalı
Umut büyümeli, gerçekten umut olmalı

Düş evimde kahkahalar yükseliyor
Kahkahamın en gizli yerinde bir ses hiç tanımadığım
O anda orada var olan bir tanıdık ses
Ama tanınmayan

*

Yıllar sonra kulağıma değen sesi tanıyamadım
Sadece tanıdık bir şeydi
O değildi





Yirmi Yedi Mart İki Bin On Üç 13 50
Nevin Akbulut