Fâ’ilâtün / fâ’ilâtün / fâ’ilün




Açma bohçam, eskidim artık nidem
Çıktı derdinden, iniltim neylesin
Cânanım küsgün, gönül çattık nidem
Duymamışsan dinle kıtmir söylesin

Önce kesretteydi kul bağnaz ile
Anka oldum yükselen feyyaz ile

Doğsa gün ufkumda; çok ağlardı tan
Sır küpünden çıktı; ıtlak hür yemin
Saldı zılgıt koptu feryâdım figân
Kaydı sandım Misk-i Anberden zemin

Batnı arsız doymak bilmez haz ile
Yardı göğsüm, aldı gönlüm naz ile

Simyasından toprağım insan olan
Aşka elver tuttuğun olsun senin
Havvanınmış suç o vahdetten kalan
Ab’ı müthiş kulpu kopmuş kâsenin

Harda yandım pişmeden enkaz ile
Doldu şehvet hınca hınç ibraz ile

İşte dostum içtiğim mey baldıran
Bitti derdim tüm zamandan baldı an
Böyle aş yok; yok ki ekmek daldıran
Tanrının bir lütfu say ikbaldi an

Mecburumsun yoksulum ihraz ile
Kın’ı kestim hançerim aymaz ile




Feyyaz :: 1. Bereket ve bolluk veren. 2. Allah.
Itlak :: 1. Salıverme, koyuverme. 2. Genelleme.
Batın :: Karın, mide
İhraz :: Kazanma, elde etme, erişme.
Aymaz :: Edepsiz, utanmaz.
İkbal :: Baht açıklığı veya yüksek bir makama, duruma erişmiş olma durumu