4
Yorum
4
Beğeni
4,8
Puan
1010
Okunma
ben seninle öğrendim tükenmeyi
nasıl azalır her gün
biraz daha ömründen insan
gözlerin değiyordu ömrüme
baharın düştüğü gibi dallara,
ellerini gördüm
gül dalı gibi
batarken ömrüme
kanatırken böyle amansız...
ben seninle öğrendim
her gece daha bir az uyumayı
daha çok beklemeyi sabahı
sarılıp kaleme
kendi içimde kaybolmayı
bilmiyorsun...
ben seninle öğrendim unutulmayı
nasıl kanatır ellerini
duvarlara attığın yumruklar
şimdi hiç bir şey
dolduramıyor
içimdeki boşluğu
senden kalan...
ben bu şehrin kalabalığında
yitiriyorum aklımı
yakışmıyor bu yalnızlık bu aşka
sen gideli beri
saklıyorum herkesten
nasıl da bir başıma kaldığımı
senin umurunda mı...
ŞAHBEYİT
FATİH ŞAHİN IŞIK
5.0
83% (5)
4.0
17% (1)
Cevap Yaz
