Mevsim kış, ay ocak
Dayan dedi annesi Musallim ’e
Buz tutmuştu elleri
Zemheriydi hava köy yolunda
Cıbıldak ayakları kınalı...
Oturttu kucağına ovuşturdu kanayan topuklarını
Dayan kınalı kuzum dayan!

Devletti adı
Hastaydı evladı
Tahta çürüğü bir kızak gördü oracıkta
Sardı hırkasına Musallim’i, oturttu kızağa
Allah’a emanet koyuldu yola
Hayal etti Musallim’in beşiğini
Hayal etti bebeğini
Gözleri nemli, yüreği yanık
Bir türkü tutturdu sonra, ninni tadında...

Esti...
Esesi geldi fırtınanın
Göz gözü görmedi
Kar beyazı kan kızıla boyadı
Kızağın ipini tutan elleriyle
El yordamı, Musallim’i elledi
Alev alevdi her yeri
Islak göz pınarları buz tuttu
Sonra eridi bir sağanakla...

Toz duman oluverdi her yer
Kara belendi kızak, ipi koparak
Çekip aldı bebeğini, vurdu sırtına
Bir kurt sürüsü geçti yanlarından
Ellemediler bile onları
Sanki acımış gibi
Yayıldı çarıkları iyice
Kan koktu ayakları kar üstünde...

Can attı bir yudum güneş diye
Dayan yavrum varacağız yeter ki bu kar eriye
Birden ışıdı ortalık,
Güneş geldi tepeye
Kuruyan dudaklarını kara boyadı
Sonra Musallim’in yüzünü ovmaya başladı
Topuklarını ovdu kar suyuyla
Kalmamıştı o sıcaklık
Birden gevşeyiverdi elleri
Korkuyla baktı bebeğine
Donuktu gözleri...

Ağa geldi aklına
Marabalığını, asker kocasını hatırladı
Gelinliğini,
Burçak tarlasını düşündü
Gözleri kararmaya başlarken
Feryat oldu inlemesi
Aldı sarstı,
Karlarda yuvarladı can havliyle kuzusunu
Çöküverdi yere
Allah diye ünledi...

Musallim’di adı
Ne ilçeye
Ne Hastaneye varamadı
Devletti adı, yavrusunun arkasından
O da dayanamadı...


Mehmet Fikret ÜNALAN