soyutum ben
şu karşı ki nehirden attığınızda uzaklara
kaybolurum

kırılan zincirlerin ruhunda
gizli kalan hoş sedalarla
bir o yana bir bu yana
adımı andıkça
gölgelere dost olurum
dinlediğiniz dalgalarla kulaklara gider, savrulurum

ilkbahardan yaza değin
altından ırmaklar akan cennette
öylece
annemi beklerken
okyanus olurum
ç/ağlaya ç/ağlaya
ta ki siz farkedene dek
çocuk olarak ninnilerinizde dolaşırım
gelecek olan ab-ı hayat
beni görünce türkülerin ellerine konup
göçer söner
ötelerin akrep yelkovan savaşına
ki sessizce bakakalırım
soyutum ben
göremezler
ama hissederler belki bir zaman asırlardan birgün
ki sadece bir saniyeyken bir gün

ısssızlık
körü körüne yalnızlık

söndür ışığımı
yanan kalbimin üstünde dolaşan kuşun kuyruğunda
sakla hayatımı,
dağılmış zamanların bana düşen payında
bir dakikanın yüzde biri olsa da
gece çökecek elbet
aklaştırılacak bu gökyüzü
elbet bitse de ömür
olacak olan çoktan olmuş olacak
ve ben çaresini yine
sizin avuçlarınızda arayacağım

kırmızının kanında
sarının yapraklarında
yeşilin çimeninde
mavinin denizinde
ve her yerde
soyutum ben
şu karşıdaki aynada gördüğünüz siluetinizden
söküp attığınızda pencereden aşağı
yine kaybolurum

soyutum ben
göremezsiniz, beklersiniz olmayacağını bile bile
ama hissedersiniz belki bir zaman, asırlardan birgün
ki sadece bir gülümseyişken bir gün...






(İlknur Karaca)