Biliyormusun sevgilim
Önce aşk alıyor insanı kendinden.
Takılıp kalıyorsun bir tarafına,
İstesende istemesende
Sürüklüyor seni bilinmezliğe...

Ve insan sürüklendiği bu süreç de,
Geçtiği yollarda bir parçasını bırakıyor.
Canının yandığını,
yüreğinin kanadığını hissediyor.
Sürüklenmenin açtığı yara ve çiziklerden
Ruhunu tanıyor, farkediyor.

İşte tam o sırada sevmeyi öğreniyor insan.
Acıyan yanlarını,sızlayan çiziklerini,
Kanayan yüreğini seviyor.
Çünkü sevgili vardır acıyan yanlarında
Sevdiği vardır kanayan yüreğinde
Ama Sevgiyle kapanıyor her şey...
Sevmeyi öğreniyor insan
Mutluluklar kadar hüzünlerinde’de
Bir anlam bulmaya çalışıyor.
Kendine eklenen her yeni duyguyu benimsiyor.

Bir okyanus ikimizin arası
Yüreğimden dökülenler
Söylenmemiş öfkeler çoğunlukla.
Lakin en çok aşk oluyor bir yeni yetme..
Aldığım her nefesin bile
içine seni kattığımda
sözlerim Aşk-ı Memnu oluyor
nihavent makamında...
İçine kendimi kattıkça hayatının,
bir madde bağımlısı gibi
krizlerde özlemek oluyorsun...
Büsbütün aşk kesiyorsun bende..
Sen onulmaz yaram
Sen en güzel türküsün
Sol anahtarını taşıyan gönlümün

Yalnızlığın içinde bir kalabalık
Kalabalıklar içinde yapayalnızım
Ne kadar yaklaşırsam sana
O kadar çok akıtıyor kanımı
O dikenli dillerin ve dugusuz hallerin
Acılardan başka ne bıraktın ardında
Kaybedecek ne kaldı,
Kazanacak hiçbir şey olmadığı gibi.
Düşlerim vardı bir zamanlar
Hani senli olan bilirsin
Şimdi yok sevgilim
Düşlerimi tenefüs zillerinde kaybettim

Nasıl canım yanıyor anlatamam
Bakışı yaralım sende bu sevda
Bende bu yürek olduktan sonra
Dünya yansa ne yazar
seni kaybetme ihtimalini reddediyorum.

Yüreği türkü tadında sevdiğim
Sana gelmek geçiyor içimden
Yerimde sayıyorum..
Kendimi beklemekten yoruldum
Hadi sevgilim gel de sen al beni
Gel al beni buradan “kendime” rağmen.
Seni seviyorum herşeye rağmen

atakan korkmaz