aklım hep sende o hain sancı içimde
köhne kasabanın salaş meyhanenin küf kokan
duvarlarıyla konuştuğum yine sen...

her yudumun sonrası boşalan her şişenin dibinde
dudağıma değen ıssız sıcaklık hep sen....

o şarkı takılmış dilime ’’nereden sevdim’’...

kelimeler mi eskidi
sensiz bir cümle kurmak nasılda zor...

aklıma senden başka birşey gelmiyor
desem ki gurbetteyim bütün yollar sana çıkıyor

uzun tren yolları ard arda dizilmiş kentler istasyonlar
ellerim düşlerim sılam sen kokar gözlerim hep sen bakar...

kalem sızımsın
dudaklarımı yakan o iki kelime deki mahpusluğum
sol yanımda boy boy beyaz gelincikler papatyalar açtıran
’’huysuz ve tatlı kadın’’...

bitip tükenmez hevesim şiirim
kursağımda kalan bir tutam mavilere bezeli ümidim sen...

bayramlık urbalarını giymiş
haylaz şımarık coçukluk sevincimsin
kasabalı yüzü kirli çocuklar lirik türküler söylerken...

dilimde ay tutulur
gözlerimden bütün yıldızlar kayar...

şimdi
yavaş yavaş ölüyorum sensizlikten
yokluğunu öperken adınla titreyen dudaklarım...

kaybedilmiş gökyüzüne gök kuşağı taşınmaz
yağmur kuşlarını yorgun kanatlarında

kelimeleri ak tenli kağıtlara mahkum edip
hükümsüz şiirler yazıyorum terkedilmişliğimin kıyısında

şimdi ölsem benimle gelir miydin...

göksu kesiliyor suskunluğum yoksulluğum
dudaklarımda bir adın kalır mühür vurulurda dilime...

Hasan ODABAŞI