HÜZÜN

Nereye baksam keder,nereye baksam hüzün
Ne baharda ne de hazanda gülmedi yüzüm.
Bitmedi gamım, çilem lakin tükendi sözüm
Artık kapadım defteri,kırdım kalemi, ben.


Bir fani ömürdü,yaşadım.Geldi geçiyor
Her bir oku yaslı sinemi deldi geçiyor
Götürdü neşemi,zehrini verdi geçiyor
Onun için dost yaptım kendime, elemi ,ben.

Mehtap başka ışıdı, sular başka çağladı
her yaslı çığlık sanki yüreğimi dağladı
gönül bırakdı neşeyi,gam yükün’ bağladı
yandım da geçtim dertte,Aslı’yla Kerem’i ben.

çile oku geldi de,buldu benim böğrümü
açtı yara on yerden deldi benim sağrımı
garip gönlüm duy benim sana olan çağrımı
yaşadım içimde binbir derdi, veremi ben.

çektim elimi ben , dünya denilen yosmadan
nuş edip hayat zehrin’ için için kusmadan
can dostlarım günü gelince bana küsmeden
dost yaptım kendime hüznü bana vereni ben.