Akşam perde perde indi
çırptı ellerini gece
sevindi

işte buluşma vakti

yaşmağının kenarından göründü saçı
simsiyah kuzguni

bitecek yalnızlığım elbet bitecek
sonu yok sanarak bu bekleyişin
sabırsızca

bekle dur yoksa işin
bekle ruh ikizini
hangi cehennemde kaldı dercesine
söylendi gece

kuş/s/anıp bütün derbederliğini
oyalayan
bir yandan da
ruhunu oyan saatin tiktaklariyla
beklerken akşamı şuracıkta
gider ömründen ömür

ışığı gözlerinin yıldızlardan
düşü altın bir saray
kaşları ay-gece
vaay
bu ne gizem
bu ne sabırsız duruş
ve altın vuruş
kim bu balkonun altındaki

hadi şimdi cevap ver
kızarsa da yüzü karanlığında kaybolacak
bu gece güzel
çok güzel olacak

oburca ve doyumsuzca
akşamı bir lokmada yutacak gece

kırıtıp taze gelin akşam
soyunur
girer gecenin koynuna

sabah
bu oyunu bozar aydınlatırken tüm kâinatı
başlar yirmi dört saatlik bir hasret

gün batımları romantizme meyilli
gün aydınlığı
faş eder karanlığı

oysa gün batımının kızıl çizgileri
vururken kadifemsi gök yüzüne
çizerek çeşitli desenler
aşk’ın dili
ve rengiyle

en çok kim sever geceyi
koyu karanlık ve kıvamındayken

akşam inerken perde perde
gece çırpar ellerini
ve bir de
birbirine hasret o sevgililer

Yüksel Nimet Apel

2/Mart/2013/Cumartesi/Ankara