.................................histeri krizinde yine kalem/şizofren bir şiire gebe



geceyi gündüze yetiştiremezsin kadın
gündüzü de geceye
ne ay dokunabilir güneşe
ne güneş sarılabilir yıldızın birine
su bile kir tutar
şüphe düşmüşse yatağına

ölüm bir dize ötede pusu kurmuş şiire
kol geze dursun yalnızlık ve yalnız desinler yine
umursama


sus kadın
kirpiklerinin gölgesinden sarkan acıları
yüreğine göm
nasıl olsa duyuramazsın çığlığını
kaf dağının ardındakine

iyi yapıştıramamışlar sıfatları fiillerine
eğreti duruyor tüm maskeler
düzensizliğe kurulmuş zemberek çatlamasın diye
yoruyorlar kendilerini boş yere
/sırrı döküldüğünde yüzün
geriye kalır koskoca hüzün/

su götürmez bir yalnızlık seninkisi
her gün yeni bir sürgün veriyor
gecenin ayazı vurunca dizelerine
sarıl kalemine

Sevil Nizamoğulları