zaman en güzel ilaç olsa da dertlerimize
onmayacak yaralar taşırız asi yüreğimizde...



bir hamal yüreğim
vuruyor
ağır bir yükün altında
yavaş yavaş eriyor

kırlangıçlar kime yuva yapmış
gönlümün eskiyen saçaklarında...
bir gemi gibi hayallerim yüzüyor
ölü balıkların dudaklarında

gel dediler de giden olmadı mı sanki?
adın anılınca
çağrılınca yeni bir hayat başlar… bir iki üç "tıp!"
ve son gece tahta bir sandıkta yatıp
bir sala kadarmış bu ışıklar
bu renkli koşuşturmaca
her saniye yakınlaştırırken kapı eşiğine
dertler silinir amenna da ömür de tükenmekte...
yalnızlığı yaşar insan oysa
kabre girmeden üzerine toprak örtülmüş gibi...
zaman acıların ilacı mı dediler
yaşlandıkça bize acılar bırakıp gidenler.
yalnızlık zor.
zaman artık
bizim için işliyor
bir "tık" bir "tak" daha yaşlandık harften harfe