Senden sonra ilk kez
Penceremin demir parmaklıklarına sarıldığımda
Ardından bakarken düşlerim,
Umutlarım,
Geleceğim,
Adımlarının nasıl kararlı olduğunu,
Bir kez bile geriye bakmadan uzaklaşırken
İçimden limeler alıp gidişini
Anımsadım bir an..



Yine soğuktu bu demir parçaları,
Yine buz gibi ve paslı
Gidişine şahitti
Tırnaklarını geçirip umudumun orta yerine
Şahitti işte;
Derinlerime işlemiş her adımında
Derinleşen yarama..



Islanmış yanaklarım da aldı nasibini
Ben ağladım yine ağladım
Kabaran hıçkırıklarım ardından
O soğukluğunu hissettirdi
Tıpkı gidişin gibi,
Gidişindeki ürperişim gibi..



Penceremden içeri uzanan yeşil ağacım
O vakit kupkuru bir sarıya döndü
Ve arızalanmış bahçe kapım
İzin vermez gibi bu evden çıkışına
İzin vermez gibi
Bir ömrün yıkılışına..



Çürürken bedenimin sol bölümü
Dediğim gibi arkana dahi bakmayışın..
Uğruna ne hayatlar hiçe sayılır
Nelerden cayılırdı tek kalemde,
Ki uzansaydı ruhuma sevişlerin
Bir ömrü harap etmemişcesine..



Kanadı bir sevdanın bir kanadı
Diğeri kırık..
Ne yine havalanabilecek mutluluk
Ne ölmeden gömülecek
Paslı demir parmaklıkların ardında
Yine bekleyecek hayalleriyle..





Yine tükenecek,
Hiç tüketilmemişcesine..