ortalık ağarırken saçlarım gibi
derin yalnızlıklar var kapımda
düşler üryan halde peşinde
dudağımın ucunda sensizlik

haylazlığım demleniyor gözlerinde
gökyüzü de dalga geçiyor benimle
fal tutuyorum yıldızlardan
çıplak ayaklarım adına dokunmadan

sokaklarda öpüşsek korkmadan
ay ışığında fırtınalar koparsak
iki bedeni harmanlayıp
alevler içinde nefessiz yaksak

bu gecede mısralarım sahipsiz
gamzelerime iliştirdim sevdayı
kahküllerimde buruk mey tadı
ne han var nede hancı

mavi ipeklerden elbisem
yıldızlarla dolu bahçem
sen üzülme emi birtanem
yokluğunda bile ihanet etmem

ya yaranla öleceğim
ya göz bebeklerine gireceğim
sen çıkıp gelmezsen eğer
aheste kürekleri asılıp gideceğim

nefesin nefesimde akarken gece bitti
özleminin mahmurluğu kalbimi delirtti
med cezirler sararken bedenimi
gönlüm senden nasıl vazgeçmeli

kayalıklara vururken beyaz dalgalar
yanımda bir nefeslik şiir var
göğsümün üstünde duran busenle
avucumdan öpüyor martılar...

Sibel Bozbay