Eskimeye yüz tutmuş bir aşkın,
Vakitsiz doğan ayrılığını yaşıyoruz şimdi..

Sevgili,
Yoksun bıraktığın kalbimin,
Yosun tutmuş yanından özlüyorum seni,
Giderken ardında bıraktığın romanın önsözüne koyuyorum gözlerini,
Hayalini buruşturup avuçlarımda bir sokak köşesine,
Ve tüm tenimi saran sıcaklığını bir şubat gecesine bırakıyorum usulca ..
Ellerimi bıraktığın günden beri,
Yolunu kaybetmiş bir yolcu gibiyim bu hayatta..
Söylesene;
Kanat çırpmayı öğretmeden daha,
Beni bu uçurumdan itmen ne kadar doğruydu sence..
Yaralı kollarımda saçlarını gezdirdiğim gece,
Ne de çok inandırmıştın beni kendine ..
Omzumda sabahlayıp buğulu gözlerini bana açtığında
"İyi ki varsın" diye mırıldanmıştın hani..
Nasılda kanmıştım varlığımın, umrunda olduğuna ..

Oysa hayalin öyle güzeldi ki ben de,
Kış ardı baharlar gibi beklerdim seni.
Yağmurlar eşliğinde gökyüzünden dökülürdün avuçlarıma,
Göz bebeklerime alabildiğim kadar bakabilirdim sana,
Ve daha önce kullanılmamış cümlelerle seni anlatmaya koyulurdum,
Bilmediğim lisanlarla, bilmediğim insanlara ..

Çok gece düşündüm seni,
Sessizliğin sesine gömdüm hıçkırıklarımı,
Sen gidişini gözlerime sürme diye çektin,
Ve göz bebeklerimde beni defalarca terkettin..

Tükenmiş bir aşkın denklemiydi bizimkisi,
Neyi ne tarafa atsakta, aynı aşka sığdıramadık ikimizi ..
Ben aşka çağırırken seni, sen ayrılığa ittin beni.
Ve yine öldürdün içimdeki seni..

Düş kırıklarım kalbimi acıtıyor şimdilerde,
Ve bir masal daha son buluyor işte..
Ve ekleniyor otopsime ;
Aranan aşk bulunamamıştır diye ..