sadık olmayı bilen bir haziran
ve alçaktan geçebilen fırtınan
sana demir ellerimle dukunmak, asitli teninde çoğalmak varken
bilinen farklarla değişirken
alnında görünen denizde uzanıyoruz

herkes var orada
bizim yaralı çocuklar
ölü balıklar
fena hayvanlar
’biz’ dediğimiz tüm işaretler

kim bakmıyor da biz çoğalıyoruz
kim siliyor el yazılarımızdaki
etli ve dokunaklı anlamı
oysa biz ne büyük parçalardık
tarihten kalan

intikam ve imha bilgisinden
yabancı olmaya hızla koşardık
ağırlığımızın kabulü
kederimizin hafifliğiyle kötülüğümüzü eğiyor

çünkü kızıl ve çeşitli olmayı
daha yeni öğreniyoruz
bu kadar çaba nefes almaya
bu kadar uzun uzun konuşmaya
ve bu kadar
fedaya
alışmaya, çoktan alıştı uzayımız
ayaklarımız

esrarlı nöbet gibi
soğuk yıldız duruşu gibi
bulunmaya, korkmaya başlarken
hayal ve marifet aynı kabalıkla
kana karışırken

eve dönmek için geç
dışarıda kalmak sıradan
...