Uyaniyorum Sabahın köründe bir ses cınlıyor kulaklarımda senin sesin kapıya koşuyorum hemen bakıyorum yoksun köseyı dönüyorsun hemen gıdıyorum arkandan kayboluyorsun
Umutlarım yıkılmış olarak dönüyorum gene kızıyorum kendi kendime belki görebilirdim diyorum uyumasaydım uykularıma düşman kesiliyorum.
Bilmem kaç sabah hep böyle geçiyor yeseren ve yıkılan umutlarımla
Sen gene yoksun bilmem hangi şehirde bense bekliyorum seni bırakıp gittiğinden beri. her yerde seni arıyor gözlerim sensizlik olmamalı benim kaderim seni öylesine canım gibi severken sensizliğin tükenmeyen ızdıraplarını haketmedim
Gelecekmi ? Hep bu soruyla başlıyor cümlelerim gelecek diyor hayaller kuruyorum kanayan yaralarımı biraz olsun kurutuyorum acılarımı biraz olsun hafifletiyorum hep kendimi kandırıyorum

Her günümü seninle süslüyorum geliyorsun beraber yürüyoruz sahile martılarla şarkılar söylüyoruz sıcak çay ve simitlerimizi yiyoruz bir çay bahçesinde gözlerin gülüyor senin
Dünyanın en mutlu insanı oluyorum bende haykırıyorum sana olan sevgimi duysun istiyorum kainat seni sevdiğimi utanıyorsun kızarıyor o öpülesi yanakların seninle olmanın tadını çıkarıyorum

Ve gidiyorsun uyanıyorum hayallerimden yokluguna mahkum ediyorsun ruhumu belki asırlar geçti sen gideli tekrar tekrar yasıyorum aynı sahneyi mutluluğum sensizliğin zindanlarında kilitli ben dünya denilen mezarda azaplar icinde yokmu bir kurtuluş yokmu bir care pırangalar vursam sensizliğime silsem yeryüzünden yokluğunu Heyhat nasıl bir aşk nasıl bir kalp bu sonu yok derdı cok acılarla dolu kurtar yarab bu aciz kulunu yok et kalbimdeki sevgilinin varlığını

Mustafa TIRYAKI 21.01.2013