TANRI’NIN ADAMLARI
Bir çocuk, sinmiş duvar dibinde
Silahların susmasını bekliyor
Ardı arkası kesilir mi, çocuğa inat
Bir köpek görüyor korkuyu gözlerinde
Ölüm kalım değil, sanki düğün havası
Elleri kanlı, yüzleri zavallı, acımasız
Kahramanlık diyorlar iğrençliklerine
Kendilerinden bile gizliyorlar katilliklerini
Onlara göre, katliam şenlik havasında
Tanrı seyrediyor, hoşuna gidiyor olmalı,
Öyle ya Tanrının savaşı, tanrının tacı
Nebiler yok ortada, şeytan cirit atıyor
Duvar dibinden birden fırlıyor çocuk
Silahların sustuğunu, düşünüyor kurtulduğunu
Tanrı doymamış olmalı akan kanlara
Yere düşüyor minik, kuş kadar bir beden
Çığlık atıyor, kana doymuyor Tanrının adamları
Sonra, bir ana; derin ve sessiz bir çığlık
Kimse duymuyor, belli ki anlamıyorlar
Bir kanda ana yüreğinde damlıyor
Kanda kına yakıyor Tanrının adamları
Ali Bektaş / Ankara / 23.02.2013