Meta’sıyım âlemin alır satarlar beni
Ayağım altı cennet, uçkurumsa cehennem
Tuz gibiyim adeta, aş’a katarlar beni
Kimi yavrum der bana kimi sevgili annem.

Koparıp atılası saçlarımsa ipektir
Şiirlere ilhamım, şairlere sevgili
İnsanım desem de boş, asıl adım çiçektir
Hemcinsine boynumu vermek bana vergili

Mızıkçıyım hem de çok, dokuz aylık gururum
Hep hastayım soran yok, sofra nasıl kurulur
Kıymık batsa eline, kalkıp mehlem olurum
Kümeste tavuk ölse benden hesap sorulur

Ona erkek diyorlar, benim adımsa ürkek
Akşama dek yuvama, kanat olur kollarım
Hayat zor ve zahmetli, her gün göğüs gererek
Yattım akşama kadar ne ettim ki; be canım

Kış olup saçaklara gem vuruyor sarkıtlar
Ekmek lazımsa eve, giyinip çıkmam lazım
Ne işi var sokakta, dese de beyni kıtlar
Alsam, çıktın sokağa, almasam yanar canım

Kolayı varda bunun, etmez dinim müsaade
Yoksa elim sallasam, dizilir bin ellisi
Herkes kölem olurdu, efendimden ziyade
Ben çobanlığı seçtim, adım hayat delisi

Benden adam olmazmış, inekler süt içer mi?
Sor bakalım ADAMA hangi kovuktan çıkmış
Sorarım hep kendime, hayat hayır mı şer mi?
Hayat benden razı da; ben’im, hayattan bıkmış