Ben vardım
otuz sekizde doğmuşum
otuz dokuzda savaş mağduruymuşum

vardım ben
ben demekten çekinsem de

görmediniz
gözlerinizde kapalı salonlarda
güneş gözlükleriniz kapkaraydı

ama’lar bile gördü
aşık Veysel biliyordu

vurgun yedi hayallerim
gemilerim battı karalarda
döktüm ak sütümü ak kağıtlara
döktüm içimi

verip veriştirdim aralarda

sesim vardı cılızdı yalnızdı ürkek
susturdu sesimi gürültüler

sesim vardı ya biliyorum

dilimde ana dolumdan türküler
kesik kesik
korka korka

alsam da nefes
doğruların seslerini kestiler
birer birer

korkutup durdu hep o emreden ses
duymadınız

soluk almama vermediniz izin
elim yakanızda mahşer günü
bu vebal hepinizin

vardı kalbim ya
içine tüm dünyanın sevgisi sığardı

diyemedim diyemezdim sevdiğime

asla asla
beni göğsüne yasla
elimi tut

diyemedim
diyemezdim

Allah sev diyor sevme diyor kulu
doyunca sevemedik sevdiğimizi diyemedik
her yerde kan kokusu
düşman etti halkları birbirine
sevmek korkusu

sevgiye set çekiyor yıkılmayan duvarlar
siyilmiş leş kokan duvarlar
her yanda sevgisizlik var

vurgun yedi hayallerim
gemilerim batıyor karalarda

çokça şiir yazıyor döküyorum ak kağıtlara ak sütümü
karışıyor göz yaşlarıma

hak edene verip veriştiriyorum aralarda

aşk ise en yalnız hece
yaşamak muamma

Yüksel Nimet Apel

20/Şubat/2013/Çarşamba/Ankara