İLMEK İLMEK DOKUYUP BİR KEFEN BİÇECEĞİM





Yeniden yaratılıp bu dünyaya gelirsem
Buğulu gözlerine bakmadan geçeceğim
Yüreğimi koparıp atmayanı bilirsem
Beni candan sevecek başka yâr seçeceğim


Yıllar yılı dinmeyen feryâdımın âh’ında
Hiç vefâ yokmuş senin beklenen nigâhında
Örnek edip derdimi bu aşkın tezgâhında
İlmek ilmek dokuyup bir kefen biçeceğim


Acımadın hâlime giderken eller gibi
Boynu bükük bıraktın garip sünbüller gibi
Baharı beklemeden şeydâ bülbüller gibi
Vefâsız gül dalına konmadan uçacağım


Yıldızlar ülkesinden dönüp de yere inme
Sen sefâlar sürerken bana sakın gücenme
Geçti artık istemem boşuna ümitlenme
Gönül kahrı çekene kapımı açacağım


Beni örselemeyen yeni bir sevdâ alıp
Zülkarneyn’in ölümsüz hayâllerine dalıp
Hızır ile İlyâs’ın aradığını bulup
Âb-ı hayatı onun elinden içeceğim





Sevda dolu ne güzel dizelerdi üstadım.......
Severek okudum yüreğine kalemine sağlık,
Yürek sesin hep çağlasın.......
Saygılar

Bir daha dünyaya gelmek gibi bir şansımız var mı bilinmez. Ama henüz hayattayken geç kalınmış sayılmaz. Değer vermeyene dönüp sırtımızı bizleri sevenlerle beraber yolumuza devam etmek gerek. Yüreğinize sağlık. Saygılarımla...

Bir sevda şiiri, içinde ahı ve vahı bolca olan, akıcı, duygulu ve güzel...

Tebrikler Kardelen.