Sevgili(m)...

Eskimiş hüzün ağlıyor aynalarda
Sen, bende bir (h)içlik gibi/
Oysa benim hayatım buz gibi-eriyorken;
Sen beni ne zaman seveceksin?
Rengi kaçmış gölgelere kalınca mı?
Korkuyorum… Hüznüm şeytana âşık, bilesin…

Seni sevmekten doğdum
Seni sevmemekle ölemem ki

Ellerimde, ıslak düş yağmurları
Kuruyor/ usulca bahaneler uçuruyorum…
Anlamıyorsun değil mi sevgili/
Anlamayacaksın da-iki fiil kadarken aşk,
Ben, sana hiç gelmedim ki-gideyim,
Allah aşkına bırak beni… Zebaniye âşık olayım…

Seni sevmekle büyüdüm
Seni sevmemekle küçülemem ki

Senden kaçıp, ne kadar uzağa gidebilirim
Sen olmuşken bu beden… Unutamam ki
Korkuyorum! Gündüzüm-gece olur diye
Ve belki de bir salıncakta kalır diye düşlerim
Düşmekten/ sensiz kalmaktan korkuyorum…
Anlasana senin sevginden dilimde bir hece “yorgunum” diye,

Seni sev(m)iyorum…



Emre onbey