Kalemi kürek, kağıdı kayık yapınca
Kim tutar beni!
Boşadır artık adımı anmaları.
Gözlerimde, saklıdır çözülmeyen şifreler
Her kürekte başka bir aleme güler,
Gözümün görüp de inanamadığı
Aklımın almadığı alemlerden geçerim
İçim içime sığmaz
Bazen karada, bazen havada yol alırken eteklerime takılır hayal kahramanları
Pembe ırmaktan geçerken,yakalar Anka kuşu.
Sımsıkı sarılırım boynuna kırk yıllık dost gibi.

Beni çocukluğuma götür derim
Sevgili Anka ya
Masallardan ve düşler ülkesinden daha güzel olan çocukluğuma
Ne güzeldi çocuk olmak
Hiç bir bahane göstermeksizin’’Bana ne işte ben oynamıyorum’’ deyip işin içinden çıkıvermek
Bir gün yine böyle deyip şu dünyadan da çıkıp gitmek mümkün mü?
Hadi beni pembe ırmaktan geçir
Kağıttan yaptığım kayığa indir
Koca kanatlarınla büyük bir rüzgar çıkar
Bir film şeridinin hızla geriye sarılışını yaşayayım şaşkınlıkla
Halıya yapışmış bulsam da sonunda kendimi
Seninle olmak güzel.
Sevgili Anka