KENDİMİ SENDE SEVİYORUM

Kendimi sende seviyorum...
Kimsesizliğimde bile her şeyim olabiliyorsun.
Ne mutlu bana sen varsın!
Rüzgâr dağıtınca sevinçlerimi
Yine başucumdasın
Kavgada değil, aşkta hiç değil...
Sende seviyorum kendimi.
Yalnızlığımı sensiz aldattım.
Ruhun bile duymadı.
Ve senin için paraladım kendimi.
Konuşmadım kendimle...
Yüzümü bile çevirdim aynalardan.
Yağmurda toprağa vurdum kendimi.
Yandım sarardım buğday tanesi acılarda.
Biliyorum affedersin yine...
Ruhun bile duymaz.
Ama artık konuşmak istiyorum kendimle.
Ne güzel pencerenin buğusunda
Islak kokardı saçların.
Çıplak ayakla basardın merdivenlere.
Dolaptaki sütü
Çocuklar gibi içişin geliyor aklıma.
Kedi yavrusu gibi
Dudaklarından dökülüşünü seyrederdim.
Ve kendimi ne çok severdim sendeyken...
Çekip gittiğine hala inanamıyorum.
Yoruldum, fotoğrafları karıştırmaktan.
Hiçbir vapura binmedim.
Seni benden beni benden kopardığı için.
Kim saracak şimdi yaralarımı?
Söylesene bana kim?
En zor olanını yaptın çekip gittin.
Kolay olanı bana bıraktın sensiz yaşamayı.
Oysa kendimi ne çok severdim sendeyken...