ÖLÜM VAR DİYORSUN KEKO

Ölüm var diyorsun keko.
Ölüm var işte!
Yoksa duraksız kalan prangalarıma,
Hangi yol tozunu katmazdı ki…
Yırtsaydı dişlerimi hayatın bilekleri.
Harama dişim geçer mi sandın alın terimi akıtmadan…
Sevda hamalıyım keko.
Sen ölüm var diyorsun.
Ben sevdamı ölümsüz yüreğime gömmüşüm.
Kemiklerimi kırdırırcasına sevmişim.
Keko, içimdeki köyleri boşalttılar.
Yüzüm toprak oldu.
Kahır tütüyor damlarda.
Tütün kokuyorum her gece biliyormusun?
Ölüm var diyorsun keko.
Nasırlarımın coğrafyasında ağlıyorum.
Kim vurdu türke bakan gözlerime?
Kim vurdu kürdün sesini duyan kulağıma?
Tutuklu kalan sevgiye kimler taktı kelepçeyi?
Her gün kaçarak kardeşlikten,
Bundan daha beter ölüm mü var keko?
Dağlıyorlar dağlarımızın ciğerlerini.
Çiçeklerin renklerine boş kovanlar renk verir olmuş…
Kim kıydı bizlere keko?
Türkülerimiz küstü bize.
Saçlarımızı tarayan şiirlerimiz döküldü sayfadan sayfaya.
Sırası mı şimdi ölümün keko?
Tam da dirilmişken beyaz umutlarımız…
Kalk diyorsun içime oturmuşken taze acılar.
Zulüm var diyorsun şehirlerde.
Ekmeğimizi çaldılar keko,şehir eşkıyaları.
Anamın dilinden okuyorum çocuklara hikâyelerimi.
Ölüm var diyorsun keko ölüm var!
Ölüm satan insanlar var. Tanımıyorum hiçbirini.
Beşikte vurdular Mar_dinim_deki çocukları.
İçimi acıttılar keko!
Nereye kayboldunuz güzel insanlar?
Neler oluyor bizlere keko, susma, sen cevap ver bari!