Ne yapayım!

Bu gönlümdeki son ayıbım.

Nereye sapayım!

Göz yaşlarımdaki,

Damla damla kayıbım.

Arlıyım...

Her şeyde tam kararlıyım.

Nedense gönül mezarımda,

Yalnız ve şaşkınım...

Belki de dünyada zararlıyım.

Kabrimde...

Sensiz kibrimde bari yalnız olmayayım.

Ben gök yüzündeki,

Bulut gibi kayayım.

Ne olursun sen!

Gece mavisindeki yıldız gibi kayıpta,

Beni yalnız bırakma.

Riyaları zirveye çıkarma!

Ağlanmayacak yerde ağlatma!

Taş yüreklilere karşı beni utandırma!

Duygularımın divitinde,

Her zaman göz bebeklerimdeki;

Sine-i mürekkep.

Riyalı bakıpta,

O büyük umudu zerrelere ayırıpta,

Yaprak yaprak sırrımızı açığa çıkarma.

Sana karşı kazandığım,

Sevginin doruğundaki yarışı,

ALLAH aşkına!

On paralık insanlara kaptırma.

Silerim...

Umutsuz değil mutlu olmanı isterim.

Bana ait olan herşeyi;

Dost dediklerimi silerim.

Yine senin hatrın için,

Soğuk soğuk terlerim.

Hemde hiç düşünmeden o sevdiklerimi;

Bir bir değil,

Bir defa terkederim.

Bin kere dönmemek için.

Sensin içimin dökülmeyen sırrı.

Tenimin boyası.

Senin her umudun için,

Bir damla sırçayı,

Binbir damla yapıp,

Her zaman;

Mutsuzluğuna, suskunluğuna, umutsuzluğuna maya olurum.

Yeter ki benim olsun!

Yüreğimi kanatan binbir damla göz yaşı!

Gönül arıyor...

Hemde nasıl yanıyor.

Hemde nasıl kanıyor.

Hasretinden kor kor oluyor!

Duygularımı ısıtacak

Çilemi soğutacak mecalim kalmadı.

Tükendi umudumun yakıtı...

Göz bebeklerindeki,

Sine-i ışıltıyla,

Bir anda olsun tutuştur dilindeki balla,

Tekrar teselli ver mısralarıma,

Sevdadan yana...

Ayrılık olsun da bedenden yana

Gönülden yana olmasın

ALLAH ım asla!

Beden damla damla yaşla dolsun

Gönüllere bir şey olmasın.

Büyük ayrılık!

Seninle beraber olsun.

Tek bir mezar,

Sen için ben için olsun.

Bizler için olsun.

Varsın üstündeki toprak çorak olsun.

Ne çıkar!

Yeter ki kefenimiz...

Bir başka nasib-i kefen olsun!



ŞİİR:GÖKHAN ER
( KÜTAHYA ’ 98 )