bazen sözcükler tükenir geceleri
diyecek çok şey var biliyorum
yuvasız fahişeler gibi ortada kalıyor insan
üstelik çırılçıplak utanıyorum

bir kanserli hücredir bu
kemirir sinsi sinsi depreşir durur

bitkin karanlıklarım ağarırken sabahla
sipersiz sokaklara dökülürüm
caddeler dar ve zor
caddeler gömülmüş düşlerle dolu

gün gelir
alır gücünü susamışlığımızdan
tükenmez yollarına doğrulur kırlangıçlarımız

bazen sözcükler tükenir gündüzleri de
zindan zindan örülür yaşamak
acımasız bir fırtına kopar sana doğru
dur durabilirsen ayakta kavgasız

hey bulanık günlerin körebesi
yılgınlıkların örümcek ağı

işte doğurgan sözcükler aşklarım benim
öpüşmeye görelim bir
tut tutabilirsen yık yıkabilirsen
ben kasırgayım

karanlık oldubittilere kıskıvrak
yaşamak değirmeninde artıyor utanç
insanlar neden neden insanlar
nabızlarına bu denli tutsak

özgürlük pınarlarını emerken sözcüklerim
yakar yıkarım onursuzluğu utancı kahpeliği
yokuştur gördüğün düzlük yollar dikenlidir de
dikensiz bir güldür insanı ölümüne sevmek



İhsan TOPÇU