Noktalı yerleri doldurulamayan sorular kadar zordur yaşamak
Umutları susmuş
Çiçekleri solmuş
Zihniyeti hüzün geleneğinde yana yana kül olmuş




Tutku ülkelerine sefer eyleyen sızıların gölgesinde
Bölük bölük atmacalar kapmış üveyiklerimizi
Mektup göndermemiz başka bahara kalmış
Bülbüller terennüm eyleyememiş türkü makâmındaki bestelerimizi
Neyransı düşler ülkesinde alabora edilmiş bir geminin kaptanı oluvermişiz
“Cumba’dan Rumba’ya “ taşımışız gâfillik yüklü şenliklerimizi



Tecrübelerimizin iflâsını seyretmişiz
Modern dünyânın anlatım bozukluklarında
Tüm yeteneklerimiz kurbân edilmiş ukalâ bir ses akışına
Çıkış noktası aramışız romanların sevdâlı bakışlarında


Örnek olmayan hedeflerde tüketmişiz ürettiğimiz işlevlerimizi
Eleştiri yazılarının gölgesinde ,fıkra gibi ,yaşamışız düşüncelerimizi
Ne feryâdımızın nedenlerini anlatabilmişiz ne de vuslatı özleyen bekleyişlerimizi



Şimdi…
Bir sohbet( ! ) havası içinde geçen günlerimizin kasırgasındayız
Mekân yüreğini yitirmiş
Olay güneş istiyor
Sevgiye hasret çocuklar gibi ürkek ve yalın
En “sonbaharındayız” hayâtın…





Bir ucunda kilometrelerce karanlık
Bir ucunda zamanın donan noktasındaki yalnızlık
Gündüzün tam ortasında doğmuş dolunay
Sükûn penceresine çevrilmiş elem yüklü yay

Gerisi tüh,vah,of,ayy…


Dursun Tiftik