Başaksı duygular el avuç(!) açtı
Öldü yemişlerin has bahçeleri
Cerenler avlandı leylekler kaçtı
Sen(!) mi güldürecen cân serçeleri


Ey kesesinde sekînet biriktiren cânân
Rânâ bakışlarından süzülen manzûmeler aydınlatsa hülyâlarımızı
Bir heyecân sarsa güneşi ve ayı
Masal mağaralarında yaşasak çocuklar gibi
Ara sıra yıldızları seyrederek
Teleskop yapsak gözlerimizi
Mutluluğu bulamadığımız dünyayı bir kenara bırakıp
Keşfe çıksak yeni gezegenleri…

Gerçi sormadan edemeyeceğim
Bu iş için yeterli mi mâsumiyetimizin eni

Daha demin ateşe kan bulaştıran bizdik
Daha demin öldürdüklerimizi kaldırıma dizdik
Sonra zafer nâraları attık perde perde
İç sesimizi hiç dinlemedik


Şimdi
Herkesin adına utanıyorum kendimden
Artık temizleyemiyorum kirlenen zehirleri
Dalgın bir ölüm sesiyle mehtâba bırakıyorum ellerimi / zi
( Belki ) gece ümide taşır yüreğimi / zi

Dursun Tiftik