şu dünyanın her ahvalini düşündüm de düşündüm
yerin yedi kat altında muammaya büründüm

bilincimde ne çetin bir cenk verdim görseniz
anlarsınız ruhumu bin parçaya bölseniz

yerle gök arafında bir menzile büründüm
fikrimin nişangahına tunçtan mermiler sürdüm

eller tuttum eller ki tutuştukça çoğalan
cümle ahalisiyle genç ihtiyar kız oğlan

baktım doğuya akan ırmaklar kan kusuyor
özgürlük kaf dağı’nın arkasında pusuyor

çapraz tüfek kuşandım umudumun sırtına
heybemde şark tütünü, başımda bir fırtına...

körpe sesler işittim yoksulluğun rahminden
tek medet beklemedim rahmanı rahîminden

zifiri karanlıkta kumdan ummanlara at sürdüm
babamın cesedini yağmalayan bir surat gördüm

ah siz yok musunuz siz ölü yıkayıcıları
dirilttiniz zihnimde geberen acıları

gördüm minarelerden kan emen imanlılar
karınca incitmeyen ’imansız zavallılar ’

yollu yolundan olmuş yol yolunu unutmuş
cennet gökyüzünde hayali bir bulutmuş

bir vaat duydum: ırmaklarda şaraplar
huriler gılmanlar ve türlü orospular

kalktım aldım başımı arzı huzura gittim
asinin isyanına el pençe divan ettim

ne allahsız ayrılıktır bu gelen adım adım
saçlarınla dans eden samyelleri olsaydım

bir göz ki bir bakışta ruhtan içre akar mı
o bakış külfetiyle türlü canlar yakar mı

yakut ve zümrütlerle yükledim yüreğimi
aşk madenine vurdum balyoz ve küreğimi


[şubat 2013-manisa]