Hic bitmez şu gecelerin hazin öyküsü
dilimde tat yok kulaklarımda sessizlik büsbütün
Yatağımda dehşet içinde kalmış ruhum uzanıyor
hayal sanıyorum ben kollarım uzadıkça uzuyor

Ben bir eskimiş resmim çerçevelenmiş,asılmış
nemli duvarda çivisı paslanmış
hayal meyal hatırlanan bir adam oldum
sonbahar rüzgarında sarı yapraklara karışmış

belki mutluydum dökülen yapraklar gibi bir zamanlar
çocuktum uçurtmasını uçuran
kelebekleri kovalayan
Zaman kilitli kapılarını kapadı üstüme
küflenmiş hatıralar verdi şu karanlık hücreme.

Sokak lambasının derdini ezberledim
ben karanlık gecelerin yatağına serildim
Bu uykusuzluğum neyin nöbeti ne için?
Sabah kuş sesleriyle uyanmayı özledim.

Ne zaman biter bu yol bu yokuşlu yol
Var mı başka bir sey isteyen kaderden?
Adam atlar mı köprüden ölüme umutlanınca
ölüm alır götürür mü adamı yalnızlıktan?