ne çok severdim..
çenem dizlerimde bataniyeye sarmaladığım bir yorgunlukla
şimdi hatırlıyorum da ne çok severdim
mesela
dört köşe gözlüklerinde senin gibi görmeyi dünyayı,
ve dikdörtgen sanmayı ekvatoru.
her şeyin bir nedeni vardı belki
belki zaman geçti artık belki henüz çok erkendi.
biliyorum en fazla da çocuktum
suçluydum; diz vurgunu çöküşlerde takılmıştı yalvarışlarım.
sonra zikzak meylinde doğrularım vardı.
ve bazen pembe seksek ipimde tepe takla gelirdi güzlerim.
baharım vardı mor çatılı evler çizdiğim.
ne çok severdim.
kocamandın.
taneleri birbirine benzeyen karlar düşerdi yüreğine, erimezdi
seni sevmek uzaklara bakmaktı kıpırdamadan
gidemeyeceğimi bilerek ve gitmeyi istemeden
daima kızgın sanki
daima yalnız
cümleler vardı içimde ipten yollar katetmiş,dağılmış sonra vazgeçmiş
ne geldim ne gittim.
külüne rüzgar serptiğim bulutlar gümüşi kaldı,
ağlayamadı
sevemezdin ağlamayı.
oysa ben ne çok severdim seni.
sensizlik rakamsızlığa aşinaydı
zira ben asmazdım ne takvimi ne saati.
küçük müydüm? çocuk muydum?
kaldırım kenarında tırnaklarını kemiren o çekinden yalnızlıktım gözlerinde
oysa dört köşe gözlüklerinde dört mevsimde doğmak isterdim
dört nefeste bir atan yüreğimle
dört bahar çiçek dökmek isterdim üstüne
şimdinin di’li geçmişe aşina sebatı ile
bilsen ne çok severdim seni..