yavaş yavaş avuçlarım kapanıyor
ayalarıma çivilenmiş aminlerim koparılıp alınmış

dualarım öksüz kalıyor...

dudaklarımın sevinci sökük
öpüşlerim çürümüş toprak kokuyor...

gözlerim buz yeşili soğuk donuk bakıyor
yüreğim tipiye yakalanmış göçmen kuşlar gibi çırpınıyor...

avuçlarım kan revan boş...

tutamıyorum yılları kayıp gidiyor zaman
saatler an gibi ömür bir nefes sanki versem bitecek...

yanlızlığı
koynuna alıp öylece uzaklara bakarken uyumak gibi...

yıldızlar sökülüyor semadan pul pul
baltıkta boğulup seriliyor ıslak kumlara sersefil

düşlerim gibi...

o dağın yamacında
boyun bükmüş tel tel al beyaz gelincikler

tenlerine değecek bir dirhem güneş dileniyor avuç açıp
doğacak yeni günden...

saksıda pembe begonyaları
koca çınar gövdesine yaslı sıcacık öpüşleri yok say

bizli sevinci unut...

göksuda yangın artığı yakamozlar
ay ışığına serenat gözlerimden dökülen bin kahır...

şimdi gülüşlerimiz sinmiş soğuk duvarlardaki
uykusu kaçmış gölgeler bile sus kesilmiş...

bensiz sabahlara merhaba diyeceksin
nefesini göğsüme gömdüğün sıcacık sabahları unut

sensizliğe alıştığım gibi
bensizliğe birbaşınalığa kimsesizliğe alışacaksın...

Hasan ODABAŞI