Yine bir akşamüstü
Ve yine gökyüzü ağlıyor
Kaldırımlar her zamanki misafirperverliğinde
Misafirini bekliyor
Sahil kenarı boş
Sokakta insan az
Olanlarda sarhoş
Düşünceler haddini aşmış
Deniz acımasızca dalgalanıyor
Âşıklar eve mahkûm
Volpes dışarıda
Yeni ürünler peşinde
Romantizmin sınırlarını zorladığı bu manzarada
Düşünmeye çalışıyor
Beyni bir kâğıt
Diliyse dolmakalem
Bir yazdığını bir daha silemez
Üstünü karalasa baş ağrısı
Karanlık
Çöküyor dizlerini güneş
Tan yeri kararıyor
İnsanlar tedirgin
Volpes düşünüyor
Eski aşklarını
Yeni aşklarını
İleride âşık olacaklarını
Sakalını sıvazlıyor
Eli acıyor
Acısını yazıyor Volpes
Yürüyor
Ayağı takılıp düşüyor
Canı yanıyor ve ağlıyor
Gözyaşını yazıyor
Volpes düşündü
Yazdı tüm düşündüklerini kâğıdına
Boşluklar kaldı eserinde
Ama aldırmadı
Boşlukta yaşadığı bir hayatta
Eser yaparken de boşluk kalmalıydı
Volpes düşünecek
Buradan evine koşacak
Sigarasını yakacak
Pencere kenarında
Karşı evin duvarını seyrederken
Geleceğini düşünecek
Sonra kâğıdındaki boşluklara
Geleceğim adını verecek