Saçma sapan durumlara dalıyorum
Tavan arasına kaldırdığım kirli çamaşırlar
Bir sürü ıvır zıvır dökülür aklımdan
Toplanıp gitmek geliyor buralardan;
Ayaklarım saplanıp kalıyor
Her adımda batıyorum
Ne gidebiliyorum
Ne kalmam mümkün.

Allah’ım
Afet beni, kendi kedime dönmüşüm
İsteklerimin peşinde yüzüstü sürünen
Zavallı bir beşerim.
Çok zor bu, unutmak için hiç gücüm yok
Hergün daha bir büyüyor bu karanlık içimde
Gördüğüm ışık nedense
Hep aynı,
Aynı nur içinde.

Çek git diyorlar bana
Bırak artık kendine gel;
Onur, haysiyet, şeref nerde?
Haydi topla kendini ve git.
Hani, nerde diyorum ben neyim,
Neyim kalmış geride.
Hepsini vermişken, nere gideyim
Artakalan benden bir kaç sefil boynu bükük kelime.

Rabbim afet beni
Öyle sıkıldım ki içimde:
Bir yanımda kendim bir yanım sevdiğim
Kuvvetle sıkılan mengene.
Özüm mü kaybettiğim, yoksa damıtılan sevgimi
Ağır ağır çözülüyor duygularım
Her an, her gün biraz daha ince
Biraz daha garip oluyorum.

Sevinçlerim boğazımda düğümlendi
Korkuyla karışık bir sevinçti benimki
Neden niçin böyle oldu bilmiyorum
Gül bahçesinde hep dikenleri topluyorum.

Rabbim yeniden yüreğime güç ver
Koca okyanuslar kadardım bir zaman
Şimdi bir zerre kadar küçüldüm.
Nasıl olur bilmiyorum, sözlerim tutarsız
Yalan yanlış artık, rotası olmayan bir gemi gibi
Kaybolmuşum çaresiz, sevgisiz
Beni bana bırakma Rabbim,
Rahmetini benden esirgeme.
Amin Amin Amin

(Ocak 2013 İstanbul)